Pimp my Trabbi

Przyjmując zaproszenie od Katji i Kamyli, pomyśleliśmy sobie, że szykuje się yet another slavic evening. Krótkie repetytorium czeskich i słowackich słowiczek, makijaż, butelka (ponoć francuskiego) wina z Rewe i jesteśmy gotowi na party w sąsiednim akademiku. Zjeżdżamy windą na dół, po drodze wsiada Żuli (Francuzka, którą przez przypadek poznaliśmy pierwszego dnia) z jakimś kolesiem. Z uporem maniaka zagadują do nas po niemiecku, więc nie bez wysiłku próbujemy się dostosować. Rozmowa toczy się w żółwim tempie, ów wspomniany koleś z chytrym uśmiechem pyta się co studiujemy. Nad tym na szczęście nie muszę się specjalnie zastanawiać, bo Frau Garga wyrobiła w nas odruch opowiadania o naszych studiach nawet po obudzeniu w środku nocy czy nudnego wykładu. Nie jest dla niego żadnym zdziwieniem, kiedy mówię, że Informatik, wręcz z satysfakcją stwierdza -Ich kenne dich! I hab' dich an Vorlesungen gesehen /Znam cię z wykładów/. I wydaje się, że nasze drogi się rozejdą, bo oni chyba podążają na przystanek tramwajowy, nawet się z nami żegnają, ale nadal idziemy w tym samym kierunku- w stronę sąsiedniego akademika. No cóż, okazuje się, że zostaliśmy zaproszeni na tę samą imprezę, tylko przez inne osoby.

Coraz bardziej świadomi nadciągającego widma rozmów po niemiecku wspinamy się na jedenaste piętro, ze zmieszania milknąc. Na miejscu zostajemy serdecznie przywitani, posadzeni, napojeni Glühweinem (grzaniec) i nakarmieni specjałami kuchni Słowacko - Bułgarskiej. Na slavic party to to raczej nie wygląda, ekipa jest całkowitym miksem narodowościowym: Słowacja, Czechy, Polska (oprócz nas jeszcze jedna Polka), Francja, Niemcy (w tym ten poznany w windzie), Bułgaria, Grecja, Chile, Wielka Brytania. Język komunikacji: niemiecki, ale na szczęście okazuje się, że z angielskim raczej też nie mają problemów. Atmosfera się ociepla (po trosze zasługa Glühweina), gawędzimy trochę z Magdą, potem z Martinem (tym od windy) generalnie komentując prowadzącego wykład Security and Cryptography (ale to temat na osobnego posta). Inny Niemiec, słysząc, że jesteśmy z Polski rozbawia nas do łez:

- Polska? Cześcz! Wiesołych Szwiąt! Szczenszliwego Nowego Roku! Yyy... Radio Maryja!

Zapytany o genezę tego ostatniego opowiada, że bywał swego czasu w Polsce i zdarzyło mu się nocować, no w tym... szchronisku, a tam był taki pan, który od 6.00 do 21.00 słuchał Radia Maryja. Codziennie. I całkiem głośno, bo pan był przygłuchy. Poopowiadał trochę o pobycie w Katowicach i Świętochłowicach, potem rozmowa spełzła w jakiś sposób na największy wynalazek niemieckiej myśli technicznej czyli poczciwy trabant. Podkreślano jego niepowtarzalne brzmienie, aerodynamiczne kształty i podbój rynków ościennych. Wymieniano fankluby, koła miłośników tunningu Trabbi'ego, jak i proste możliwości personalizacji poprzez szybkie wycięcie okna w dachu. Myślałby kto, że w Niemcach budzą się czasem sentymenty...

I google

Gwoli uaktualnienia: do lekarza nie poszłam, trochę w międzyczasie ozdrowiałam, jednak nie do końca, co miało wyjść na jaw później...

Gdzieś pomiędzy piętnastym kichnięciem, a dwudziestym siódmym smarknięciem i czwartym mierzeniem temperatury dostałam maila od Google, świadczącego o tym, że wpadła im w ręce moja aplikacja (wysłana pod koniec maja (!)) i wydaje im się interesująca. Naskrobałam im, że średnio satysfakcjonuje mnie oferta praktyk studenckich, ale o full-time możemy porozmawiać. No i zakręciłam korbką - posypały się maile z pytaniami dotyczącymi moich obecnych poczynań, zainteresowań, terminów dostępności i innych takich. Ostatecznie, po piętnastu mailach ustalono termin rozmowy telefonicznej (phone-screen) i podesłano linka do dokumentu on-line, przez który mam wymieniać informacje z interview'erem. I prośbę o powtórzenie sobie wiadomości, których mogłam nie używać przez ostatni czas. I cztery linki do Wikipedii. I prośbę o zapoznanie się z firmą i produktami. I pięć linków to stron firmy. I zachęta do zapoznania się z procesem rekrutacyjnym. I dwa linki do Youtube...

W obiecany dzień, o obiecanej porze, uzbrojona w słuchawkę do telefonu, z otwartym dokumentem i własnym CV, czekam na telefon. Mija 5 minut...(a to sobie jeszcze na naszą-klasę zerknę) i kolejne 5 (może coś nowego na bashu?) i jeszcze następne 5... (może przypomnieć sobie jeszcze coś o agile development ?), w końcu telefon zaczyna buczeć i mrugać numerem z UK. Babeczka przedstawia się po angielsku, się odwzajemniam i ta się nagle przełącza na polski. Objaśnia mi zasady rozmowy i swoje spóźnienie. Okazuje się, że ktoś pokręcił adresy mailowe i informacja o dokumencie on-line poszła nie do niej, tylko do jej brata. Tak więc dostępu do dokumentu on-line nie ma, nikt jej nie przyznał laptopa czy sali na wywiad, więc nie jest pewna czy wywiad może się odbyć. Przełącza się z powrotem na angielski, więc się dopasowuję i odpowiadam po kolei na pytania. Babka wygląda na rozgadaną, cośtam mi opowiada o poprzednich kandydatach, atmosfera przyjemna, gdyby nie to, że nagle dostaję... ataku kaszlu. Nijak nie mogę tego opanować, więc kobitka stwierdza, że da mi spokój i zdecydowanie w związku z całym tym zamieszaniem z wywiadem, proponuje jego reschedule. Pomiędzy kaszlnięciem a smarknięciem stwierdzam, że tak chyba będzie lepiej i podpytuję ją przebiegle dlaczego mam rozmowę już teraz, skoro zacząć pracę mogę najwcześniej po obronie? Kobitka wydaje się lekko skołowana i stwierdza, że lepiej będzie zgłosić to osobom, które ustawiały wywiad i czym prędzej się żegna.

Seems like they have a little mess in Google, huh?

Z ostatniej chwili: reschedule na 8.01, tym razem interview'er to jakiś Staszek... hmm...;) A wywiady są tak wcześnie, bo chcą oszczędzić studentom stresu podczas zdawania egzaminów i pisania pracy... podobno.

PS. Zaczynam się domyślać, czemu Wanda Niemca nie chciała...

Gorączka, bynajmniej nie przedświąteczna

W związku z nagłym i podstępnym atakiem złośliwych niemieckich drobnoustrojów, a co za tym idzie - brakiem aktualnego materiału reportażowego (mogę sobie z łóżka poobserwować ino sroki na tarasie), spodziewane są pewne utrudnienia w aktualizacji bloga. Chyba, że owe utrudnienia potrwają jeszcze dłużej, co pociąga za sobą wizytę u mówiącego tym strasznym językiem lekarza, i... wtedy to na pewno już będzie o czym pisać.